پندهایی برای کنار آمدن با ترک خدمت کارکنان کلیدی

روزنامه دنیای اقتصاد

ساسان قاسمی(ala.ir)

نسل پدران ما و گذشتگان آنها، انتظارات مشخصا تعریف شده‌ای در مورد کار و حرفه داشتند. زمانی که جوان بودند، از آنها انتظار می‌رفت به مدرسه رفته یا حرفه‌ای را فرا گیرند و سپس در همان حرفه مشغول به‌کار شوند و اکثر آنها نیز همین مسیر را طی می‌کردند. نسل ما یکی از اولین نسل‌هایی بود که این روند را تغییر داد. از ما نیز همان انتظار می‌رفت، اینکه به مدرسه برویم، حرفه‌ای یاد بگیریم و تماما در همان حرفه مشغول به‌کار شویم، اما این کار را نکردیم. بلکه از شرکتی به شرکتی دیگر رفتیم و حتی گاه یک یا دوبار حرفه خود را تغییر دادیم. از نسل‌های آتی متخصصان کسب‌وکار که در آینده به نیروی کار خواهند پیوست نیز انتظاراتی وجود دارد؛ اعم از اینکه به مدرسه بروند، حرفه‌ای یاد بگیرند و در همان حرفه مشغول به‌کار شوند، اما از آنها انتظار نمی‌رود که در همان شغل مشغول به‌کار شوند یا حتی در تمام مدت کار در همان حرفه بمانند.

خوشامدگویی به کارکنان جدید با فرآیند پذیرش سازمانی

روزنامه دنیای اقتصاد

نویسنده: Ari Kopoulos

مترجم: مریم مرادخانی

در گذشته، وقتی نیروی جدیدی وارد سازمان می‌شد، مراحل اداری استخدام را یکی پس از دیگری طی می‌کرد تا به عنوان کارمند سازمان پذیرفته شود؛ کارهایی مثل پر کردن فرم‌های استخدام، دریافت کارت شناسایی و مطالعه قوانین و مقررات. اما این روزها، نیروهای جدید باید علاوه‌بر طی کردن مراحل اداری، فرآیندهای دیگری را نیز پشت سر بگذارند تا با محیط جدید سازگار شوند. مجموع این فرآیندها در اصطلاح «پذیرش سازمانی» (onboarding) نام دارد. هرچند وجود تکنولوژی‌ها و نرم‌افزارهای پیشرفته، ورود داده‌های تکراری را به حداقل رسانده و فرآیند پذیرش را آسان‌تر کرده، اما اینها تنها بخش کوچکی از مزایایی هستند که این تکنولوژی‌ها به ارمغان می‌آورند.

کارگاهی برای مسوولیت‌پذیری

روزنامه دنیای اقتصاد

جواد رنجبر درخشی لر

این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید

در جامعه‌ای که همگان انگشت اتهام را به سوی دیگری می‌گیرند، رشد و توسعه به سختی به دست می‌آید. قرار نیست همه مردم یک شهر یا کارگران و کارمندان یک مجموعه تولیدی یا خدماتی از خود گذشته باشند و خود را فدای دیگری کنند، اما دست‌کم باید مسوولیت انتخاب‌ها و رفتارهای خود را بپذیرند. جامعه مسوولیت‌پذیر حد وسط یک جامعه پیش رونده است. حال باید پرسید مسوولیت‌پذیری یک خصیصه ذاتی یا نژادی است یا یک مهارت قابل یادگیری؟ بدیهی است که مسوولیت‌پذیری یادگرفتنی است. اما چون مردم یک کشور به مسوولیت‌پذیری معروف می‌شوند، گاه تصور می‌شود رابطه‌ای بین مسوولیت‌پذیری با نژاد یا حتی آب و هوا وجود دارد. معتقدان به این گزاره اگر رابطه بین انتخاب‌ها و رفتارها و پندارهای خود را با وضعیت خود و جامعه به دقت بسنجند، بلافاصله به این نتیجه خواهند رسید که مسوولیت‌پذیری مقوله‌ای آموزشی، انتخابی و فرهنگی است. بنابراین پرسش اصلی این است: برای تحقق مسوولیت‌پذیری در جامعه، به‌ویژه در کارخانه‌ها و شرکت‌های خدماتی دولتی و خصوصی، چه باید کرد؟

موردکاوی چالش شرکت اتنیا در استفاده از تکنولوژی‌ جدید در زنجیره تامین

آیا وقت استفاده جدی از چاپ سه‌بعدی فرا رسیده؟

روزنامه دنیای اقتصاد

مترجم: مریم رضایی

دیوید پلیسر (David Pellicer)، موسس شرکت اتنیا بارسلونا (Etnia Barcelona) که تخصص آن تولید عینک و لنز با طراحی‌های خاص است، می‌گوید: «در این صنعت، همواره باید یا نگران سرمایه کارتان باشید یا از دست رفتن فروش.»این شرکت از زمان شروع کارش در سال 2001، شاهد رشد درآمد سالانه 30 درصدی بوده است. فروش سال 2016 بیش از یک میلیون واحد ارزیابی شده بود؛ یعنی معادل 72 میلیون یورو. پلیسر موفقیت اتنیا را به ماهیت پیچیده کسب‌وکارش نسبت می‌دهد. او می‌گوید: «تلاش ما این است که سخت‌ترین و باکیفیت‌ترین محصولات را با اجزایی بسیار کوچک تولید کنیم. مواد اولیه‌ای که استفاده می‌کنیم، رنگ‌ها و طراحی‌هایی که ارائه می‌کنیم، برای رقبای بزرگ ما خیلی زیاد است و آنها حتی نمی‌توانند تصور کنند که با ما وارد میدان رقابت شوند.»

مباني کلامي دانش سياسي

منبع :مدیر یار

داوود فيرحي

نظريه‌پردازي براي «سياست» در ميان اهل سنت جز با شافعي، و بر مبناي روش‌شناسي او، آغاز نشده بود. زيرا شافعي، واضع اصول فقه، و بلکه «قواعد روش» براي انديشه سني، اصول تفکر را در چهار چيز منحصر نمود؛ کتاب، سنت، اجماع و قياس. در قلمرو سياست، که فاقد هرگونه نص صريح از کتاب و سنت است، اجماع و قياس دو اصل اساسي تلقي مي‌شوند که ستون نظريه اهل سنت در خلافت را تشکيل مي‌دهند.

بنابراين، گذشته سياسي اعتبار قانوني پيدا مي‌کند، و توجيه رويدادهاي کنوني نيازمند استمداد از تأويل تجارب گذشته مي‌گردد و فرايند بازسازي گذشته ضرورتي حياتي مي‌شود. متکلمان و فقيهان اهل سنت، اين بار، براي اثبات مشروعيت تاريخي خلافت، نه به رويدادهاي تاريخي به شيوه‌ي تاريخ نگارانه ابن قتيبه در الامامة و السياسة، (1) بلکه به «اجتماع» توسل نمودند؛ اجماع صحابه بر پذيرش ابوبکر، «اجماع» بر استخلاف و جانشيني عمر توسط او؛ هم‌چنان که توانستند قضاياي خلافت را با مسائل شريعت، و در نتيجه، اکنون را با گذشته «قياس» کنند. و بدين‌سان، «اجتهاد» که شافعي آن را عمدتاً برابر و مرادف قياس قرار داد، کليد گشايش درهاي فرو بسته در سياست گرديد و از اين ميان رفتار صحابه و مواضع سياسي آنها در موقعيت «اصل» آرماني قرار گرفت که تقليد از آن الزام شرعي يافت. ابوالحسن اشعري، در استحکام مباني کلامي اين منظومه، نقشي سرشار از معنا و دلالت داشت. (2)