منطقه طلایی مدیریت

آموزش كارآفريني

آموزش كارآفريني

تحقيقات نشان مي دهد كه كارآفريني امري آموزش پذير، تقويت پذير و پرورش پذير است. اولين كشورهايي كه در زمينه آموزش كارآفريني فعاليت هايي را انجام دادند، كشورهاي آلمان، انگليس، امريكا و ژاپن بودند(فیض، 1386). امروزه آموزش کارآفرینی به یکی از مهمترین و گسترده ترین فعالیت های دانشگاهی تبدیل شده است. طی دهه 1980، دانشگاه‌ها بر حسب ویژگی گروه های تحت آموزش و نیازهای محلی، منطقه ای و ملی، برنامه های آموزشی متعددی را برای سازمانهای خصوصی و عمومی طراحی نموده اند . دولت های اروپایی نیز حمایت های ویژه ای را از فعالیت هایی که جهت تشویق کارآفرینی بین جوانان می‌شود، ایجاد کرده اند (احمدپور،1387). در ایالات متحده امریکا نیز آموزش کارآفرینی در درون دوره های دانشگاهی و توسط موسسات خاص مورد توجه بسیاری قرار گرفته است.

کانادا و برخی کشورهای آسیایی همچون فیلیپین، هند و مالزی نیز گامهای اساسی جهت حمایت از فعالیت های کارآفرینی برداشته اند. این حمایت ها شامل ارائه راهنمایی های عملی، مشاوره، ارائه تسهیلات مالی، و برگزاری دوره های ویژه در خصوص کارآفرینی در درون دانشگاه‌ها و یا خارج از دانشگاه‌ها می‌باشد(گیب، 1999). دوره های آموزش کارآفرینی نه تنها جای خود را در بستر دروس دانشگاهی و در رشته های مختلف باز نموده، بلکه در دوره های مختلف تحصیلی از ابتدایی تا دبیرستان نیز مورد توجه قرار گرفته است . گرچه امروزه تنوع این دوره ها، شرکتهای موجود را نیز تحت پوشش قرار می دهد و دوره های متعددی جهت رشد، بقا و کارآفرین نمودن سازمانهای بزرگ طراحی شده، اما هدف اولیه از توسعه کارافرینی همانا تربیت نمودن افراد متکی به نفس و آگاه به فرصتها و به طور کلی افرادی است که تمایل بیشتری به راه اندازی کسب و کارهای مستقل دارند(کاتن، 1999). در واقع هدف این بوده تا افراد در طی دوران تحصیل افرادی موسس (Enterprising)تربیت شوند. این افراد شامل پیشروان در فعالیت ها، ماجراجویان، جسوران، مبتکران، فرصت‌طلبان، جاه‌طلبان، و ارتقا جویان می باشند(گیب،1987). این قبیل از دوره ها به دنبال بهبود و انگیزش گرایش های افراد همچون تمایل به استقلال، فرصت جویی، ابتکار، تمایل، مخاطره پذیری، تعهد به کار، تمایل به حل مشکلات و لذت بردن از عدم قطعیت و ابهام می باشد . به طور کلی همراه با آشکار شدن نقش و تاثیر کارآفرینی بر روند اشتغالزایی و رشد اقتصادی کشور های توسعه یافته، تلاش در جهت آموزش و تعمیم دانش و روحیه کارآفرینی در بین مدیران، تجار، دانشجویان، (که جملگی کارآفرینان بالقوه محسوب می‌شوند) و کارآفرینان بالفعل شدت گرفت. هدف از آموزش کارآفرینی تربیت افرادی است که بتوانند پس از تکمیل تحصیلات خود افرادی موسس باشند و کسب و کاری را ایجاد نمایند. برخی از فعالیت های آموزشی انجام گرفته را مرور  می‌کنیم :

اولین تلاش آموزشی توسط مک کله لند و با هدف انگیزشی توفیق طلبی در بین بازرگانان هندی صورت گرفته است . تا اوایل دهه 1980 تنها 130 دانشکده به طراحی دوره های محدودی در خصوص کارآفرینی پرداخته بودند و آنها را در رشته‌های بازرگانی و مهندسی تدریس می‌نمودند، در حالی که در اوایل دهه 1990 تعداد دانشکده ها به بیش از 500 دانشکده رسید. و اکنون بیش از 20 دانشگاه، کارآفرینی را به عنوان رشته و گرایشی مستقل تدریس می نمایند.

آنچه که  در تدریس دوره های کارآفرینی بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است، کارآفرینانه بودن شیوه های تدریس، ترکیب افراد و اهداف آموزشی و تطبیق و همسویی این موارد با یکدیگر می باشد . (احمدپور،1378)

 

ضرورت آموزش کارآفريني

در حال حاضر سير تحولات جهاني، کارآفرينان را در خط مقدم توسعه فنآوري و توسعه اقتصادي قرار داده است (احمدپور و مقیمی 1385). تجربه موفقيت‌آميز اغلب کشورهاي پيشرفته و نيز برخي از کشورهاي در حال توسعه در عبور از بحرانهاي اقتصادي به واسطه توسعه کارآفريني در آن کشورها، موجب گرديده تا ساير کشورها نيز براي کارآفريني، کارآفرينان و شکل گيري کسب و کارهاي نوآورانه اهميت خاصي قائل گردند. با عنايت به پديده جهاني شدن اقتصاد، برخي عقيده دارند که « بازارهاي جهاني فردا در اختيار شرکتهايي است که به ريسک‌پذيري کارآفرينانه بها مي‌دهند و براي گسترش سرمايه‌هاي فکري خود در حد کلان سرمايه‌گذاري مي‌کنند، در بالندگي فردي پرتلاشند و در تعيين استراتژيها، شرايط محيطي را مد نظر قرار مي‌دهند » (سایت دبیرخانه طرح کاراد). بر همين اساس، توسعه‌ کارآفريني از جنبه‌هاي گوناگون مدنظر قرار گرفته است. آموزش، يکي از جنبه‌هاي مهم در گسترش کارآفريني است که مورد توجه ويژه‌اي واقع شده است. با توجه به مطالعات مختلف، ثابت شده است که ويژگي‌هاي کارآفرينان اغلب اکتسابي است، نه وراثتي . از اين رو در حال حاضر آموزش کارآفريني به يکي از مهمترين و گسترده‌ترين فعاليت‌هاي دانشگاه‌ها تبديل شده است.

 

دوره های آموزشی کارآفرینی

دوره های آموزشی را نیز می توان در چهار دسته اصلی زیر طبقه بندی نمود :

1) برنامه هایی برای آگاهی و بالابردن دانش کارآفرینی

2) برنامه هایی برای تشویق افراد به تاسیس شرکت های نوپا و جدید

3) برنامه هایی جهت رشد و بقای شرکت های کوچک

4) برنامه هایی جهت اثر بخش نمودن شیوه های آموزشی کارآفرینی.(احمدپور،1378)

 

تحقیق در خصوص آموزش کارآفرینی

بعد دیگری که از ابتدای دهه 1980 و همراه با افزایش تعداد دانشکده ها و موسسات آموزشی کارآفرینی مورد توجه قرار گرفت، تحقیق در خصوص آموزش کارآفرینی می‌باشد . آنچه در ابتدا مورد توجه محققین قرار گرفت، مناسب بودن محتوای دوره های آموزشی، مفاهیم درسی و اثر بخشی دوره ها بوده است . از سال 1985 همراه با افزایش تعداد دوره های آموزشی در خصوص روند کارآفرینی، روند دیگری نیز در تحقیق ابعاد آموزشی و اثر بخشی دوره ها شکل گرفت . این روند تحقیقاتی، در خصوص شناسایی افراد مناسب برای آموزش، اهداف خاص آموزش و شیوه های یادگیری و انواع محتوای درسی برای هر فرد تحت آموزش می باشد . اگر افراد تحت آموزش، اهداف، محتوا و روش های تدریس با هم هماهنگ باشند، بهتر می توان از تلاشهای آموزشی بهره برد . از سوی دیگر تلاش های زیادی برای تحقیق راجع به دوره های آموزشی و اثر بخشی آنها صورت گرفت تا میزان کارآیی و اثربخشی دوره ها مورد ازریابی قرار گیرد. (احمدپور،1387)

 

منابع و مآخذ:

 

1)   Cotton، J. (1990). Enterprise Education Experience، A Manual for School – Based In – Service Training، CASDEC، P.147.

2)   Gibb، A. (1987). Enterprise Culture – Its Meaning and Implications for Education and Training. Journal of European Industrial Training، Vol. 11 ،No. 2، P 38.

3)  فیض، داود، 1386، روش های تدریس کارآفرینی در نظام آموزش عالی کشور، مجموعه مقالات همايش ملّي آموزش عالي و کارآفريني، انتشارات دانشگاه سمنان

4)  احمد پوردارياني، محمود،1378، « كارآفريني (نظريات،تعاريف،الگوها) » تهران، انتشارات پرديس

5)  احمد پور دارياني، محمود و مقيمي، سيد محمد، 1385، مباني کارآفريني، نشر فرا انديش، تهران، ص 16

6)  منبع:emodir.com

• < قبلی
• بعدی >